Eenzaam

Het maakt eenzaam, geen woorden kunnen vinden voor hoe het voelt... Hoe mooi de omgeving ook is. Hoe ik er ook van geniet.

Beloofd is beloofd

Beloofd is beloofd, de kleuren van de regenboog. Maar ook een uitbarsting van woede.
Om er niet in om te komen: God, het witte rondje, midden in mijn boosheid. Omdat boos zijn mag! Omdat ik er alle reden toe heb.

Boos!

Donker! Woedend! Maar ook God, temidden van het donker en de woede. Om al die verwarrende gevoelens en emoties.

Klein

Op de radio hoor ik het lied van Bram Vermeulen: Ik heb een steen verlegd in een rivier op aard, het water loopt er nooit meer als voorheen...
Ook ik heb een steen verlegd, door naar buiten te komen met dát waar ik de voorbije jaren mee bezig ben geweest. Het leven zal hierna nooit meer zijn als daarvoor.
Het maakt me heel erg klein, en de stenen lijken niet te tillen, zo zwaar. Om er niet in om te komen schilder ik ook 'bomen der barmhartigheid'.

IK!

Diepe dalen, vol verdriet en woede. Maar ook hoop. En de ene keer meer dan de andere keer God ervaren.
Dat waren de woorden die Jan en ik er samen voor vonden, toen ik, voor 't eerst na de opening van de expositie weer bij hem kwam.
Kortom: dit ben ik! Zo is m'n leven de voorbije jaren geweest.

Verwarring

Boordevol heel veel verwarrende, en verschillende gevoelens en emoties, de eerst week van de vakantie. Verwarrend door alles wat er daarvoor gebeurd was, de opening van de expositie, de grote stap die ik daarmee genomen had. Emoties en gevoelens die hoge golven veroorzaakten, en me het gevoel gaven: opgesloten te zitten. Maar er was ook licht en Licht.

En toen kwam Sam

Wij zaten buiten te ontbijten, en hadden niet gemerkt dat Sam in de voortent naar het vorige schilderij had staan kijken. Opeens stond hij naast me. Oma Kole, zei hij, ik vind jouw schilderij zó mooi! Ik krijg er tranen van in m'n ogen. En weg was hij weer, om nog meerdere keren die morgen terug te komen, met steeds weer dezelfde reactie, en met uiteindelijk de vraag: oma Kole, wil je voor mij ook zo'n schilderij maken, precies zo?
Het werd niet precies zo. Maar ook dit vond hij mooi, en ook hier kregen hij tranen van in z'n ogen, maar wel andere tranen, zei hij.
Achteraf, toen ik meer van zijn reactie op het eerste schilderij begreep, had ik er spijt van niet hetzelfde voor hem geschilderd te hebben: een arm om hem heen.

Een stapje verder

Een stapje verder, op de weg die ik gegaan ben en nog ga. Maar anders dan lang geleden, is er nu een arm om me heen. zijn Zijn er meerdere armen om me heen.
Het kind hoeft niet meer de sterkste te zijn en alleen voorop te gaan.