Transparant

Zo voelt het als het tot me doordringt: zonder vader en moeder, zonder kerk/kerkmensen ben ik alleen (nog maar) verantwoording schuldig aan God. Het geeft me het gevoel: helemaal transparant te worden. Ik dreig erdoor uit elkaar te valen... Heel bijzonder, om zó vrij te zijn!

Vrij

Zo voelt het, als het opeens tot me doordringt: Ik ben vrij! Vrij, zonder vader en moeder, als Melchizedek. Zoveel ruimte, zoveel vrijheid. Wat een feest. Het is (bijna) te veel.

Hij en ik

Samen stonden we op het duin, Arnold en ik, en keken naar die wonderlijke grijze lucht die boven Den Helder hing. Voor het eerst in lange tijd voelde het weer: wij!

Jij en ik

Het was een dag om nooit te vergeten. Jij en ik, na 53 jaar. Het was alsof die jaren er niet geweest waren. Blij, vrij, een feest! Zo is het in m'n herinnering achter gebleven.
Alleen wie zich zo waardeloosd, zo ongewenst, zo niet geaccepteerd, zo onveilig heeft gevoeld, kan begrijpen hoe het is om je zo waardevol, zo gewenst, zo geaccepteerd, zo veilig te voelen.

Geschilderd na het eerste dagje-uit met m'n jeugdvriendje, na 53 jaar.

De vlinder

Een vlinder die zich heeft ontpopt en probeert weg te vliegen, de vrijheid tegemoet. Alleen... zij zit nog vast, aan het hek van het 'concentratiekamp', waar ze jaren in opgesloten zat.

Een lange weg

Trede voor trede heb ik uitgehakt, om ze vervolgens, samen met Jan en de Psych, één voor één neer te leggen en begaanbaar te maken. Nu nog de laatste treden, ze liggen er al, moeten alleen nog begaanbaar gemaakt worden.

Zo voelde het toen! Niet wetende dat er nog meer treden waren...

Licht

Een troostend en steunend beeld. Zolang er mensen zijn die me helpen dragen, Jan, Albert en de Psych, en zolang de kaars brandt bij het Kruis, dat me helpt om het angstspook te verjagen, kan ik het volhouden, wordt het niet té zwaar. Het voelt naar troost, naar armen om me heen.

En 't is goed dat er 'van búiten' mensen zijn die me helpen dragen. Zo kan Arnold er 'gewoon' voor me zijn!