Mijn fragmenten

woensdag, juni 14, 2006

Zeven maal


Naar een gedicht van Huub Oosterhuis

Zeven maal opnieuw geboren
klein gekregen
uitgeworpen
Wordt een mens om mens te worden.

Zeventig maal zeven bomen
zullen bloeien waar wij wonen
licht zal op de aarde stromen.

Licht

Naar een gedicht van Huub Oosterhuis.
Licht dat ons aanstoot in de morgen,
voortijdig licht waarin wij staan
koud, een voor een, en ongeborgen,
licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval, dat wij allen zo
zwaar en droevig als wij zijn
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

Keuze


Als het me lukt om te kiezen voor de beloften is het even licht. Dan is er de vlinder, het oudste symbool voor opstanding. Dan zijn er handen, dan voelt het leven licht als een veertje.

Onbegrensd

Het is het onbegrensde... het gevoel uitelkaar te vallen bij elke emotie die me in elkaar doet krimpen.
De regenboog-de beloften, de welving van een hoogzwangere.... De cirkel-de lege baarmoeder- barmhartigheid... Opnieuw geboren, tot de eenzaamheid.

Buiten

Buiten het 'concentratiekamp'. Achter het prikkeldraad is het kwaad. Maar er buiten is het, hoe bevrijd het ook voelt, vreselijk eenzaam. Omdat ik aan niemand kan uitleggen hoe het voelt, hoe heftig het is God zo dichtbij te ervaren... er helemaal alleen mee, en de vlinder lijkt er alleen vandoor te gaan...

Zonder 'boom



Zonder m'n boom, m'n schuilplek als het koud is, als de zon te heet is, als ik moe ben...
Zo voelde het tijdens de vakantie, én als ik keek naar de boom die tegenover ons stond op de camping.