En toen kwam Sam

Wij zaten buiten te ontbijten, en hadden niet gemerkt dat Sam in de voortent naar het vorige schilderij had staan kijken. Opeens stond hij naast me. Oma Kole, zei hij, ik vind jouw schilderij zó mooi! Ik krijg er tranen van in m'n ogen. En weg was hij weer, om nog meerdere keren die morgen terug te komen, met steeds weer dezelfde reactie, en met uiteindelijk de vraag: oma Kole, wil je voor mij ook zo'n schilderij maken, precies zo?
Het werd niet precies zo. Maar ook dit vond hij mooi, en ook hier kregen hij tranen van in z'n ogen, maar wel andere tranen, zei hij.
Achteraf, toen ik meer van zijn reactie op het eerste schilderij begreep, had ik er spijt van niet hetzelfde voor hem geschilderd te hebben: een arm om hem heen.