Maar midden in al die boosheid, woede... blijf ik ook dromen. Dromen over de beloften, de geborgenheid bij God...posted by Ettje at
4/27/2006 11:24:00 p.m.
|
0 comments
En weer is er woede, machteloos gebalde vuisten.posted by Ettje at
4/27/2006 11:21:00 p.m.
|
0 comments
De kerk, die voor mij een begraafplaats is geworden. Een begraafplaats waar de vruchten van de Geest begraven worden. Ook dat is boosheid, woede!posted by Ettje at
4/27/2006 11:14:00 p.m.
|
0 comments
Nooit geweten dat boosheid, woede zo'n pijn kan doen. En om niet mezelf te krassen, blijf ik krassen in de verf, en noem al krassend de namen, namen, namen... Heer ik noem U de noemen van degenen die mij pijn deden... mij schonden. Ik spijker hun namen bij U op de deur...
posted by Ettje at
4/27/2006 11:05:00 p.m.
|
0 comments
En dan...posted by Ettje at
4/27/2006 11:01:00 p.m.
|
0 comments
En tegelijkertijd merk ik dan: weglopen voor... Mezelf verstoppen voor die woede, voor de pijn, geeft intense gevoelens van rouw... En het brengt scheiding aan tussen God, de Nieuwe Aarde, zoals ik die eerder schilderde, als Twente aan Zee, en mezelf. Verstopt... Gevangen.
posted by Ettje at
4/27/2006 10:52:00 p.m.
|
0 comments
En als het dan té heftig wordt...posted by Ettje at
4/27/2006 10:50:00 p.m.
|
0 comments
Steeds weer zijn er die stemmen...posted by Ettje at
4/27/2006 10:42:00 p.m.
|
0 comments
Op deze plaats gun ik 'anderen' een kijkje in de lange weg die ik ben gegaan. In de hoop dat de 'kijkers' er respectvol mee omgaan. Door het schilderij of de keramiek aan te klikken is het groter te zien. Wil je bij het begin beginnen, ga dan naar het archief, klik daar de bovenste datum aan, en lees van onderen naar boven. Een beetje ingewikkeld, maar zo werkt het nu eenmaal. En 't zijn er veel, heel veel, mijn fragmenten. Inmiddels, en dan heb ik alleen de schilderijen geteld, al 182.
Mijn naam is: Ettje Kole. Getrouwd, al 52 jaar, met Arnold, moeder van 5 kinderen en oma van 9 kleinkinderen.
