Nog een gedicht

Zoals ik al schreef: het werd een lange weg.
Helaas hoorde ik niet bij de gelukkigen die, zoals Toon Tellegen eens dichtte, het verdriet kunnen oppakken en buiten de deur zetten.

Soms, een enkele keer,
met heel veel moeite en voornamelijk toevallig,
lukt het iemand om met beide armen zijn verdriet te omvatten.
Hij tilt het op.
Laat de deur niet op slot zijn, nu...
Hij duwt hem open met zijn knie
en loopt met grote breedsporige passen naar buiten.
Kijk uit!, roept hij
want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan
kijken
en doorzichtig is het nooit.
Ver weg, in een sloot of op een drassige plek
onder populieren
of achter een scheve schutting tussen oude autobanden,
speelgoed, resten van een vuur,
gooit hij het neer

en fluitend loopt hij terug naar huis.

Toon Tellegen