Hoe het begon

Na een lange en nare periode en nadat we, noodgedwongen, de kerk hadden moeten verlaten, begon ik op een gegeven moment te schilderen, om iets te doen met m'n gevoelens en emoties. Daarvoor had ik nog nooit zoiets gedaan, en was m'n enige creativiteit schrijven. Maar op een gegeven moment waren de woorden op, en moest ik wel naar iets anders op zoek. Dat werd dus schilderen. De woorden die ik niet meer kon vinden, werden dus verf en kleuren. En zo ontstonden mijn woordeloze woorden, die dan gaandeweg woorden kregen, als ik, samen met m'n begeleider, er naar keek en we er over spraken.

Het gaf me het gevoel: omarmd te worden, door God. Het gaf me het gevoel: er te mogen zijn. Inclusief het kind in me dat, zo bleek later, ook heel veel blutsen had opgelopen. Samen stonden we in Gods Licht, verbeeld door het licht van de vuurtoren.
Alleen, zo ervaarde ik dat toen nog niet.
Want dit paneeltje verwoordt: uitkijkend, in de bittere kou, naar hulp, een helper, niet meer merken dat de hulp, omarming er al is, niet meer in staat om te horen: "ik wil je een kop koffie inschenken en met je langs de dijk wandelen, ik wil naast je gaan". Niet meer in staat om te zien: dat in 'die ander'  God (het licht van de vuurtoren) heel dichtbij is.

Inmiddels ben ik een aantal jaren verder.
En begin dit jaar werd ik uitgenodigd om een deel van m'n schilderijen te komen exposeren in Noordduyne. Daar heb ik lang over nagedacht, omdat het niet niks is: je zelf zo laten zien, in al je pijn en kwetsbaarheid. Maar toch heb ik, uiteindelijk, ja gezegd.
Toen we bezig waren dat voor te bereiden ontstond ook het idee, werd me voorgesteld, een weblog te maken met daarin alle schilderijen, zodat bezoekers van de expositie, thuis of daar, nog eens op hun gemak er naar kunnen kijken en mijn verhaal bij elk schilderij kunnen lezen.

Het werd een mega klus. Niet alleen voor mij, maar ook voor Arnold. Die elk schilderij/paneeltje en elk stuk keramiek heeft gefotografeerd, en er zo natuurgetrouw mogelijke foto's van heeft gemaakt.
Waar ik hem dankbaar voor ben, ook omdat het voor hem van tijd tot tijd, heel heftig was, om te zien en te lezen waar ik doorheen gegaan was. Want er zó intensief mee bezig zijn was voor hem toch anders, indringerder door de teksten, dan toen ik het schilderde.
Maar voor ik verder iets laat zien, wil ik graag dat je eerst het gedicht leest dat ik eens van Ruard kreeg.

En wil ik graag even wat symboliek uitleggen die je vaak zult tegenkomen.

• De vuurtoren staat (meestal) voor God, het Licht.
• De witte vlakken verbeelden meestal ook God.
• De regenboog staat voor de beloften van God.
• Het kind is meestal van goud geschilderd.
• Rood staat meestal voor woede, en soms voor pijn.
• Zwart en paars verbeelden vaak rouw en verdriet.