Wachten op Pasen en Pinksteren

Wachten op Pasen en Pinksteren.

Nee, soms lukt het niet om Pasen te vieren.
Als alles kapot lijkt,
als het ene na het andere verdriet je leven lijkt binnen te rollen.
En als het voor je gevoel niet meer lukt om op te staan.

Voor een mens, in een mensenleven,
is het niet altijd na drie dagen Pasen: opstanding.
Soms kan de tijd tussen een menselijk
‘goede vrijdag en pasen' oneindig lijken.

Zo oneindig, dat je het alleen nog maar kunt uitschreeuwen:
het duurt te lang!
Het duurt te lang voor God komt en alle tranen droogt!

Dan kun je alleen nog maar met je rug naar het geopende graf gaan zitten.
Dan durf je niet meer te kijken, bang dat het niet waar zal zijn.
O wat voel je je dan eenzaam.

Achter je weet je het geopende graf.
Je zou er naar toe willen rennen.
Maar je voeten lijken vastgeplakt.
Je benen kunnen je niet meer dragen.

Dan kun je alleen nog maar zitten en wachten.
Wachten op..., zoals de dichter van Psalm 130 het zegt:
"mijn ziel wacht op de Here, meer dan wachters op de morgen,
wachters op de morgen".

En soms gebeurt het dan.
Dan komt God.
Heel gewoon, in de gedaante van een mens.

Een mens die weet van je pijn en verdriet.
Een mens die je gemist heeft in de kerk.
Een mens die met je bestaan bewogen is.

Nee, hij spreekt geen grote woorden.
Het zegt niet dat het tóch Pasen is.
Hij begrijpt dat een mens soms geen Pasen kan vieren.

Hij komt ook niet alle tranen drogen, want dat kan hij niet.
Hij geeft wel alle ruimte voor die tranen.
En soms zie je tranen in zijn ogen.
Om jouw pijn en verdriet, en om de macht van de dood.

De dood die mensen zo gevangen kan houden,
dat er geen troost meer lijkt te zijn.
Zo gevangen dat de dood verreweg te verkiezen is boven het leven.

Voorzichtig zet hij je weer op je voeten,
en leert je stapje voor stapje weer lopen.
Hij slaat een arm om je heen en steunt je,
en samen met hem durf je dan toch te kijken...

Met je rug naar de chaos en het verdriet,
durf je dan toch te kijken.
Naar het kruis en naar het geopende graf.

En langzaam aan gaat de zon weer een beetje schijnen.
O ja, het water is nog wel diep, een zee van tranen.
Maar er ligt een bootje klaar om over te steken,
als je dat wilt en kunt, als je er aan toe bent.


Zo komt er ruimte voor troost en verdwijnt de dood.
Zo komt er weer moed om verder te gaan,
en te wachten op Pasen en Pinksteren op dezelfde dag.
Omdat je God mocht ervaren, in een mens!

Ettje